Επιτέλους μια σύλληψη.

Έχει δύο χρόνια τώρα που η ελληνική μιζέρια εξαπλώνεται ως επιδημία γρίπης. Της κοινής γρίπης. Όλοι μας καθημερινά ψάχνουμε μια εικόνα ελπίδας, ένα σύνθημα ξεσηκωμού, έναν ήχο επανάστασης. Σήμερα όμως ακούστηκε εκείνος ο ήχος που τρομάζει κάθε νοήμων άνθρωπο. Ο ήχος της σιωπής. Εδώ και μήνες όλη η Ελλάδα μιλάει για την λίστα με ονόματα συμπολιτών μας που έχουν βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό. Ξαφνικά μέσα στο πλήθος των “δικαστών”, κάποιος δημοσιογράφος, τυχαίο;, ανακοίνωσε την λίστα με μια επεξήγηση, οτι περιέχει ονόματα συμπολιτών μας με παρουσία τραπεζικού λογαριασμού στην Ελβετία χωρίς αυτό να αποδεικνύει την συστηματική φοροδιαφυγή τους. Μετά όμως υποσημειώνει οτι μέσα στην λίστα υπάρχουν και ονόματα ανθρώπων με εκατομμύρια ευρώ που δεν μπορούν να τα δικαιολογήσουν απο τις δουλειές τους και πιθανόν αποτελούν μεσάζοντες για τους πραγματικούς φοροφυγάδες.

Να κλαις και να γελάς μαζί. Το αστείο είναι οτι τα ονόματα των ισχυρών εντάσσονται στην φυσιολογική καθημερινή τους εμπορική συναλλαγή λόγο επιχειρήσεων, ενώ τα ονόματα αυτών που πιθανών χρησιμοποιούνται ως μεσάζοντες μας είναι αδιάφορα και δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την εύρεση των πραγματικών φοροφυγάδων. Και μέσα σε όλο αυτόν τον παραλογισμό έρχεται και η σύλληψη του δημοσιογράφου, το τραγικό κομμάτι της ιστορίας, που πιστεύω ως πολίτης που αναζητώ την δικαιοσύνη οτι ήταν σωστή. Γιατί? Διότι αυτή η κίνηση του δημοσιογράφου αντικατοπτρίζει ακριβώς την ελληνική πραγματικότητα των τελευταίων δύο χρόνων. Μια πραγματικότητα όπου κανένας δεν πιστεύει στην αξιοπιστία των θεσμών και ο καθένας, άπραγος, διατυμπανίζει στα λαϊκά δικαστήρια των καφενείων τις αιτίες της μιζέριας μας. Έτσι και τώρα, ένας δημοσιογράφος αμφισβητώντας την αξιοπιστία του συστήματος, έπραξε μόνος του προσφέροντας άσυλο σε όλους της λίστας, αχρηστεύοντας τους μηχανισμούς προστασίας του ελληνικού δικαίου , ενώ έδωσε τροφή στους πολίτες να συνεχίσουν να αντιδρούν μόνο μέσω των “δικαστηρίων” του καφενείου και για άλλη μια φορά θα επαναληφθεί η νεοελληνική πραγματικότητα του κανένας δεν τιμωρείται. Οι πολιτικοί θα κατηγορήσουν τους δημοσιογράφους, οι δημοσιογράφοι τους πολιτικούς και οι πολίτες τους δημοσιογράφους και τους πολιτικούς μαζί. Δηλαδή κάναμε ότι κάνουμε τα τελευταία δύο χρόνια στην Ελλάδα. Μια τρύπα στο νερό.

Ίσως αυτή η ολιγόωρη σύλληψη ήταν και η μόνη πολιτική πράξη που είδαμε απο τότε που μας ανακοίνωσαν την πτώχευση της χώρας μας. Ευχαριστώ.